Konferencję poświęconą Zbigniewowi Pietrzykowskiemu               

                                                        poprowadził jego długoletni przyjaciel – Bogdan Dubiel.

2015 rok był poświęcony ZBIGNIEWOWI PIETRZYKOWSKIEMU:

 Nigdy nie wykorzystywał swojej przewagi siłowej do znokautowania przeciwnika – walczył technicznie z przeciwnikami słabszymi co jednak nie oznacza, że nie potrafił nokautować bo zrobił to ponad 200 razy. Jego bilans walk jest imponujący w samej kadrze walczył 44 razy i tylko 2 razy przegrał, a ogólnie 351 wygrał i 14 zremisował. 11 krotny mistrz Polski. 4 krotny mistrz Europy. 

Życiorys – ur. 4 października 1934 w Bestwince, zm. 19 maja 2014 w Bielsku-Białej.

Z boksem zetknął się po raz pierwszy jesienią 1950 w Bielsku. Jego starszy brat, Wiktor, uczęszczał na treningi bokserskie organizowane przez Bielsko-Bialskie Towarzystwo Sportowe (BBTS), odrzucał jednocześnie możliwość wspólnego trenowania boksu przez obu braci. Zbigniew Pietrzykowski zapisał się więc w tajemnicy do nowo powstałej sekcji bokserskiej Bielskiego Klubu Sportowego. Po dokonaniu postępów jego starszy brat zaakceptował sytuację i ściągnął go do BBTS-u. Tu w ciągu roku doszedł od wagi papierowej do lekkopółśredniej.

W 1959 ukończył Technikum Przemysłu Spożywczego w Szopienicach.

Jako pięściarz walczył w trzech kategoriach – lekkośredniej, średniej i półciężkiej, najdłużej w tej ostatniej. Trzykrotnie startował w letnich igrzyskach olimpijskich, za każdym razem zdobywając medal. W Melbourne w 1956 wywalczył medal brązowy w kategorii lekkośredniej, po przegranej w półfinale z Węgrem László Pappem. Cztery lata później w Rzymie w 1960 dotarł do finału wagi półciężkiej, przegrywając z rozpoczynającym swą karierę Cassiusem Clayem (Muhammadem Ali). Podczas igrzysk w Tokio w 1964 zdobył brązowy medal w wadze półciężkiej (pokonał go Rosjanin Aleksiej Kisielow).

Pięciokrotnie wystąpił na Mistrzostwach Europy, uzyskując pięć medali. Rozpoczął od brązowego medalu podczas mistrzostw Warszawie w 1953 w wadze lekkośredniej, następnie czterokrotnie zdobywał złote medale: w Berlinie Zachodnim w 1955 w wadze lekkośredniej, w Pradze w 1957 w wadze średniej, a w Lucernie w 1959 i w Moskwie w 1963 w wadze półciężkiej.

Jedenaście razy zdobywał mistrzostwo Polski: w wadze lekkośredniej w 1954, 1955 i 1956, w średniej w 1957 i w półciężkiej w latach 1959–1965. Żaden polski pięściarz nie zdobył więcej tytułów mistrza Polski, a jego rekord wyrównał w 2005 Andrzej Rżany.

Pozostaje również rekordzistą pod względem występów w reprezentacji Polski. Walczył w niej 44 razy, wygrywając 42 pojedynki i 2 przegrywając. Łącznie odbył 350 walk, z których 334 wygrał, 2 zremisował i 14 przegrał. Przez niemal całą karierę sportową reprezentował BBTS Bielsko-Biała (1950–1968) z przerwą w latach 1955–1956, gdy podczas odbywania służby wojskowej był zawodnikiem Legii Warszawa. Po zakończeniu kariery w 1968 został trenerem.

W latach 1993–1997 sprawował mandat posła na Sejm II kadencji, wybranego z listy Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform. Został później członkiem zarządu Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

W 1986 był pierwszym laureatem Nagrody im. Aleksandra Rekszy. W 2003 w plebiscycie zorganizowanym w związku z 80-leciem Polskiego Związku Bokserskiego zajął pierwsze miejsce, wyprzedzając m.in. dwukrotnego mistrza olimpijskiego Jerzego Kuleja.

Zmarł 19 maja 2014 w Bielsku-Białej. Został pochowany na cmentarzu Parafii Opatrzności Bożej w Bielsku-Białej.

Źródło: WIKIPEDIA

   O czym marzymy w stowarzyszeniu:

Zbigniew Pietrzykowski był wybitnym człowiekiem i wzorem do naśladowania. Nie tylko jako sportowiec. Cechowała go determinacja, systematyczność i zachowanie fair play. Nigdy nie wykorzystywał swojej przewagi siłowej do znokautowania przeciwnika – walczył technicznie z przeciwnikami słabszymi co jednak nie oznacza, że nie potrafił nokautować bo zrobił to ponad 200 razy. Jego bilans walk jest imponujący w samej kadrze walczył 44 razy i tylko 2 razy przegrał, a ogólnie 351 wygrał i 14 zremisował. 11 krotny mistrz Polski. 4 krotny mistrz Europy. Choć dla niego 5 mistrzostwem była posługa państwu w sejmie. Działał także w PKOL, ale najwięcej lat spędził na szkoleniu młodzieży. A miał powody do bycia mentorem gdyż sam był członkiem kadry legendarnego Feliksa „Papa” Stamma, stoczył walkę z późniejszą legendą Mohammedem Ali czy Laszlo Pappem. Do tego wszystkiego był mocno związany z Bielskiem-Białą. Karierę zawodniczą – poza okresem obowiązkowej służby wojskowej (gdzie walczył w barwach Legii Warszawa) spędził w Bielsku-Białej i znaczną część trenerskiej.

Z pewnością jest to osoba warta przypomnienia młodemu pokoleniu. Nie tylko przez pokazanie tego jak i z kim walczył, i ile osiągnął, ale przede wszystkim czym się kierował jako zawodnik i jako człowiek. W naszym krótkometrażowym filmie dokumentalnym (wierzymy, że film najsprawniej trafi do szerokiego grona odbiorców) zamierzamy poprosić także współczesne gwiazdy boksu i sportu o wypowiedź jakie wartości można czerpać z Piskorza – jak nazywano Pana Zbigniewa Pietrzykowskiego. Chcemy aby film stał się inspiracją dla młodych ludzi, że jeśli postawią sobie cel mogą go swobodnie osiągnąć tak jak to miało miejsce w życiu naszego bohatera. Kiedy chciał zacząć trenować boks tak jak jego starszy brat powiedział on, że jest za wątły. Jak zareagował P. Zbigniew? przez rok w ukryciu trenował w klubie BKS, a po roku brat – który był dla niego wzorem zabrał go ze sobą do BBTSu. Sam sport zaczął uprawiać stosunkowo późno bo dopiero w wieku 16 lat, ale poza złotym medalem olimpijskim (1 srebrny, 2 brązowe) osiągnął wszystko co możliwe w boksie amatorskim.

W filmie chcielibyśmy ukazać nie tylko glorię zwycięstw i wspaniałych walk, ale także ciężką pracę, która hartowała tego ducha. Chcielibyśmy ukazać kuźnie jaką są treningi bokserskie. Powinno to znacznie zwiększyć wartość artystyczną i atrakcyjność samego obrazu – w przeciwieństwie do postawienia na same wywiady i materiały archiwalne. Po które chcielibyśmy sięgnąć gdyż już niestety nie możemy zrobić wywiadu z naszym bohaterem, ale chcielibyśmy uczynić z tego atut pozwalając by to czyny i osiągnięcia mówiły za naszego boksera.